ÖZET

Amaç:

Tendon onarımı senaryolarında çapalı dikişler dokudan dikiş sıyrılmasına karşı yapısal direnç göstermeleri ve düğüm bağlanmaksızın kullanım sağlamaları nedeniyle konvansiyonel dikişlere göre bazı teorik avantajlar sunmaktadır. Güncel literatür çapalı dikişlerle konvansiyonel tendon tamir teknikleri kullanılarak yapılan in-vivo ve ex-vivo hayvan araştırmalarına odaklanmaktadır. Çapalı dikişlerin tendonda kullanımı ile ilgili temel özelliklerinin saptanmasına yönelik temel araştırmalar ise mevcut değildir. Araştırmamız bu eksikliğe vurgu yaparak çapalı bir dikişin tendon dokusunda tutunma gücünü doğrusal çekme testi ile araştırmaktadır.

Yöntemler:

Otuz iki taze donmuş domuz ön ayak dijital tendonu sekizerli dört gruba ayrıldı. Birinci gruptaki örneklere çapalı dikiş tendonun içinde 1 santimetre mesafe kat edecek şekilde uygulandı. İkinci, üçüncü ve dördüncü gruplardaki örneklere çapalı dikişler tendonun içinde sırasıyla 2, 3 ve 4 santimetre mesafe kat edecek şekilde uygulandı. Çapalı dikişlerin tendon dokusu içinde tutunma güçleri mekanik test cihazı ve doğrusal maksimum çekme dayanım testi kullanılarak ölçüldü. Gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak değerlendirildi.

Sonuç:

Sonuçlarımız deneyde kullandığımız çapalı dikişin tendon içinde kat ettiği mesafe ile tendon dokusunda ürettiği tutunma gücünün doğrusal orantılı olmadığını ortaya koymaktadır. Çapalı dikişlerin tendon onarımında rollerinin daha iyi anlaşılabilmesi için daha dazla temel araştırmaya ihtiyaç vardır.

Bulgular:

Ortalama maksimum çekme dayanımı birinci grupta 5.4N, ikinci grupta 7.45N, üçüncü grupta 4.87N ve dördüncü grupta 5.76N olarak bulundu. Gruplar arası karşılaştırma yapmak için örneklerin maksimum çekme dayanım değerleri çapalı dikişlerin tendon içinde kat ettikleri mesafeye bölünerek elde edilen düzeltilmiş değerler kullanıldı. Düzeltilmiş değerlerle yapılan istatiksel analiz sonucunda 1 ve 2.nci gruplar arasında fark bulunmazken, 1-3 ve 1-4 gruplar arasında fark bulundu.